Terugbilk Mindful & Compassionate Leadership: An International Business Retreat in PlumVillage (Ad Vermeer)
Op bussinessretreat bij Thich Nhat Hanh - Te gast in een unieke gemeenschap
Begin juni 2017 nam ik deel aan een inspirerende retraite in Plum Village, de boeddhistische gemeenschap van Thich Nhat Hanh in het zuiden van Frankrijk. ‘Delen’ staat hier centraal, in de wetenschap dat we daar rijker van worden. Zie hier de reden voor dit verslag.
Hollandse beelden van kloosters en hun bewoners mag je loslaten als je in Plum Village komt. Zo tref je hier naast oudere ook veel jonge ‘monastics’ aan, allen samenlevend in een cultuur die wordt gekenmerkt door openheid en vreugde. Geen muren er om heen maar toegankelijk voor een ieder. Als hun mindfulle levenswijze en gedachtegoed je iets te bieden hebben ben je er welkom. De in Amerika ontwikkelde mindfulnessmethodieken hebben hier hun wortels. Zodra je het terrein opkomt voel je: hier is het anders. Tip: kijk eens op www.plumvillage.org.
Na drie keer een zomerretraite samen met mijn partner ging ik nu solo voor een bijzondere zevendaagse bezinning: “Mindful & Compassionate Leadership: An International Business Retreat”. Met 35 jaar werkervaring in leidinggevende functies heb ik inmiddels de ruimte heb om mijn ‘bussiness’ geheel los te laten. Daarbij diende zich sterk de vraag aan ‘wat is nu mijn taak?’
De retraite start met een lezing door sister Gina die de 130 deelnemers wijst op de kernvraag: "Who is the boss?”. Ik voel dat ik op mijn plek ben, dit is mijn vraag. Overigens een prachtig voorbeeld van hun benadering. Men leeft je voor om alleen de juiste vragen te stellen en deze niet voor je te beantwoorden. Niemand zal jou ook in Plum Village naar een antwoord vragen. Hier toont zich hun compassie, men leeft mee met wat jou bezig houdt of wellicht meer dan dat. Steeds laat men je echter alle ruimte jouw eigen waarheid te vinden.
Geen baas, geen taak
Het vroege ochtendlicht wekt me dagelijks rond 5.00 uur, ik fris me op en heb alle tijd om in een meditatieve tred over het prachtige terrein te wandelen, de nog gesloten lotussen in de vijver te begroeten en om 6.00 uur aanwezig te zijn bij de ochtendmeditatie. Stilte is zo indrukwekkend als je die met velen respecteert! Iedereen blijft stil tot na het ontbijt. Ik word me hier aan tafel nog meer bewust van hoever we als mensheid van Moeder Aarde zijn weggedreven.
De eerste dagen houdt de kernvraag “who is the boss?” mij bezig. Op de vele momenten van stilte, die ik als het maar even kan op zoek, word ik voorzien van antwoorden. Als eerste komt naar me toe: “er is geen boss!” Dit voelt meteen als waarheid en doorbreekt mijn idee dat ik als mens een soort opdrachtgever heb. Het lucht me ook op; de ervaring ‘niets moet gedaan worden’ is een bevrijding.
Verspreid over meerdere meditaties wordt mij duidelijk dat universele Liefde (ook God genoemd) niet te verenigen is met opdrachten. Het is deze Liefde die mij slechts uitnodigt haar in mij te verdiepen. Liefde is mijn enige drijfveer en zij is onvoorwaardelijk jegens mij. Liefde is daarbij zelf de magneet die mij in beweging zet en is tegelijk het kompas dat mij de weg wijst. Ik voel me daarbij niet gestuurd maar gedragen. In no time vallen er meerdere kwartjes; ik mag mij overgeven aan waartoe het leven mij uitnodigt!
Geen werk maar een geschenk
Dagelijks tref ik ‘mijn familie’ enkele keren onder een majestueuze oude eik. Een paar monniken en nonnen faciliteren onze groep bij het dagelijkse ‘dharma-sharen’, de onderlinge uitwisseling van ervaringen. Je wordt daarbij niet bevraagd en niet voorzien van adviezen. Dat werkt bevrijdend en maakt duidelijk dat ‘delen’ een zelfhelende kwaliteit van ons mensen is. Cultuurverschillen spelen hierbij geen rol, wereldwijd worstelen we met hetzelfde; hedendaagse bussiness heeft een hart dat vaak pijn doet. Als jij je mens zijn niet de hoogste prioriteit geeft, jij jezelf en je dierbaren niet geeft wat nodig is dan wordt het leven stressvol; ‘werkpijn’ werd de inspiratiebron van mijn retraitefamilie.
De voor mij bevrijdende inzichten “er is geen boss” en “ik heb geen taak” maakten me nog niet helder waartoe ik concreet geroepen wordt? Ik zocht naar de juiste vraag die me op weg kon helpen. Die kwam in me op: “waar word ik blij van?” Die vraag was snel beantwoord: ik word blij van me in mezelf verdiepen. En hoe doe ik dat? Ik doe dat door met mensen te werken op een wijze die van me vraagt om de juiste vragen en antwoorden in mijzelf te vinden. Zo vind ik op diepere lagen het waardevolle wat in mij verborgen ligt. Mijn trainen en coachen van mensen is zo een grote bron van vreugde voor mezelf. Ik word gewaar: ”my work is a present!” Dit inzicht is bevrijdend, ik weet wat ik te doen heb; doen wat ik al deed. Vanaf nu zal het echter geen werk meer zijn maar een geschenk.
Het was een ontroerende retraite die mij en vele anderen heeft geïnspireerd. Ik ben weer een beetje meer lid van de familie mensheid geworden. En te weten, dat wat ik doe een groot geschenk is aan me zelf, maakte de reis naar Plum Village, in bussinesstermen: een uiterst zinvolle investering. Vind je het als lezer leuk iets met me te delen naar aanleiding van dit verslag dan heet ik je reactie van harte welkom.
Ad Vermeer
- Aangemaakt op .